یكی از سوالاتی كه مدتها ذهن اكثر محققان و ستاره‌شناسان را به خود معطوف كرده، شناسایی مركز كهكشان بوده كه می‌توان پاسخ آن را با توجه به انبساط سریع فضا پیدا كرد .
به گفته ستاره‌شناسان، انفجار بزرگ یك انفجار ماده در فضای خالی نبوده بلكه، انبساط سریع جهانی بوده كه بر مبنای آن هر نقطه از جهان می‌تواند یك مركز باشد .
در صورتی كه جهان را به شكل یك بادكنك خالی با نقاطی بر روی آن در نظر بگیریم، این نقاط نمایشگر خوشه‌های كهكشانی هستند كه با باد شدن بادكنك هر نقطه به مسافتهای دورتری از نقطه نزدیك آن حركت می‌كند. در این حالت، فاصله میان خوشه‌های كهكشانی مانند دیگر بخشهای جهان با سرعت فزاینده‌ای منبسط می‌شود .
این پدیده در ابتدا در سال 1929 توسط ادوین هابل مشاهده شد كه در آن نور كهكشانهای دور به بخش انتهای قرمز رنگ طیف تغییر یافته، بطوری كه انگار در زمان سفر در فضا كشیده شده است .
با اندازه‌گیری طول موج نور، هابل توانست فاصله گرفتن كهكشانها را از یكدیگر با سرعت متناسب با فاصله آنها از یكدیگر مشاهده كند .
در آغاز، جهان تنها یك نقطه بود كه اكنون در هر جایی ممكن است باشد و دانشمندان برای اثبات این نظریه، از نور مهبانگ مثال می‌زنند كه به شكل تابش كیهانی، آسمان را در تمام جهات پر كرده است .